Για το άρθρο αυτής της εβδομάδας το μενού έχει κοινωνιολογία. Πιο συγκεκριμένα θα συζητήσουμε τον κοινωνιολογικό όρο της “ανομίας” και τις συνέπειες της για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Το ξέρω, μπορεί η ανομία να μην είναι τόσο φανταχτερή ως θέμα όσο οι τοξικές ανεμογεννήτριες (λινκ εδώ https://focusfm.gr/prasini-anaptyxi-kai-prasina-aloga-oi-toxikes-anemogennitries-eleytherioy-konstantinos/) ή ο Ίλον Μασκ (λινκ εδώ https://focusfm.gr/peftoyn-oi-maskes-gia-ton-mask/) αλλά αυτό δεν τη κάνει λιγότερο σημαντική ως θέμα. Θα έλεγα μάλιστα πως το γεγονός πως φυτεύουμε ανεμογεννήτριες στα καμένα και λατρεύουμε ως νέο Μεσσία τον Ίλον είναι απευθείας συνέπειες της ανομίας που βιώνουμε.
Τι είναι η ανομία;
Η ανομία είναι μια λέξη που μονίμως χρησιμοποιείται λάθος από τα παπαγαλάκια των καθεστωτικών μίντια, με αποτέλεσμα να χάνεται όχι μόνο το αληθινό της νόημα αλλά και η σημασία της για την κατάσταση την οποία βιώνουμε.
Η ανομία είναι όρος της επιστήμης της κοινωνιολογίας και αναφέρθηκε πρώτη φορά στα τέλη του 1890 από τον κοινωνιολόγο Εμίλ Ντιρκέμ. Όσο και να μοιάζει με τη λέξη παρανομία η ανομία περιγράφει μια διαφορετική κατάσταση. Ο όρος περιγράφει μια κατάσταση όπου, για να το πω απλά, έχει χαθεί το νόημα στη ζωή μας. Κοινά αφηγήματα, κοινές αξίες και κοινοί στόχοι που μοιράζονταν παραδοσιακά όλα τα μέλη της κοινωνίας έχουν πλέον καταβαραθρωθεί και ελάχιστοι πλέον τα ασπάζονται. Αποτέλεσμα αυτού είναι μια κατάσταση αστάθειας καθώς η “κοινωνική πυξίδα” έχει χαθεί χωρίς όμως να έχουν προκύψει νέες αξίες και ιδεώδη να πάρουν τη θέση των παλαιών.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό κομφούζιο, οι ατομοποιημένοι πολίτες είναι πιθανό να εγκαταλείψουν κάθε παλιά αξία, να διασπάσουν κάθε κοινωνικό δεσμό και να αρχίσουν να προβαίνουν σε παρεκκλίνουσες (ή ακόμα και παραβατικές) συμπεριφορές και πράξεις καθηγούμενοι από τα ανεξέλεγκτα πλέον ζωώδη ένστικτά τους.
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό;
Ανομία και Παρανομία
Το έγκλημα αποτελούσε πάντοτε τμήμα των ανθρώπινων κοινωνιών. Ακόμα και το αρχαιότερο χωριό πρώιμων αγροτών υπέφερε κατά περιόδους από φαινόμενα κλοπής, δολοφονιών και λοιπών παραβατικών συμπεριφορών. Αυτό κατά τον Ντιρκέμ δεν ήταν κοινωνικά διασπαστικό αλλά συνενωτικό.
Όταν τα μέλη μιας οποιαδήποτε κοινότητας έρχονται αντιμέτωπα με τον εγκληματία και την εγκληματική του πράξη τότε προσπερνούν τις οποιεσδήποτε καθημερινές διαφορές τους, ανακαλούν τις κοινές αξίες τους (ου φονεύσεις, ου κλέψεις, κτλ.), ενώνονται επί τη βάση αυτών των αξιών και σύσωμα καταδικάζουν τον εγκληματία και τη πράξη του. Το γεγονός αυτό διδάσκει στις νεότερες γενιές τις αξίες της κοινωνίας και κρατά εν δυνάμει εγκληματικά στοιχεία υπό έλεγχο εξαιτίας του φόβου της ποινής.
Σε μια κοινωνία που πάσχει από ανομία όμως η φύση του εγκλήματος και των παρεκκλινουσών συμπεριφορών αλλάζει. Εκεί το έγκλημα γίνεται ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ενώ μπορεί οι εγκληματικές και αποκλίνουσες ενέργειες να δοξάζονται αντί να τιμωρούνται. Πάρτε ως παράδειγμα την επικράτηση της τραπ, των γκάνγκστερ, του OnlyFans και της εκπόρνευσης στη σύγχρονη παιδική, εφηβική και ενήλικη κουλτούρα. Μηνύματα που πριν 30 χρόνια θα βρίσκονταν στα περιθώρια της ελληνικής κουλτούρας έχουν καταλήξει να δοξάζονται από μικρούς και μεγάλους, οι φορείς αυτών να έχουν μετατραπεί σε άτομα “κύρους” και “σεβασμού” στα πλαίσια του νεοελληνικού πολιτισμού, ενώ τα μεγάλα καθεστωτικά μέσα δε σταματούν να μας τους προβάλουν σε εκπομπές που παρακολουθούνται από εκατοντάδες χιλιάδες. Συνάμα, κράτος και γονείς προτρέπουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν τους…περίεργους (ελλείψη καλύτερης λέξης) βίους αυτών των…”δημιουργών ψυχαγωγικού περιεχομένου” (με την ευρύτερη έννοια του όρου) καθώς αυτό δείχνει να εγγυάται λεφτά και κύρος εντός του σπασμένου συστήματος και της σπασμένης κοινωνίας εντός της οποίας ζούμε.
Παράλληλα όσοι εμμένουμε στις αξίες που κράτησαν ενωμένο το ελληνικό έθνος επί χιλιετίες και ενέπνευσαν εκατοντάδες λαούς ανά την υφήλιο αντιμετωπιζόμαστε είτε ως ζωντανά απολιθώματα είτε ως επικίνδυνα στοιχεία που θα πρέπει να περιθωριοποιηθούν και να εκκαθαριστούν για το καλό της συνέχειας της νεοελληνικής κοινωνίας.
Στο δια ταύτα
Τις πταίει λοιπόν που πολλοί συνάνθρωποι μας και εδώ και στο εξωτερικό είναι πρόθυμοι να τσιπαριστούν με το τσιπ του “αγίου” Μασκ; Τις πταίει που μικρά κοριτσάκια και νεαρές κοπέλες αυτοαποκαλούνται με υπερηφάνεια με τον πλέον υποτιμητικό και σεξιστικό όρο της “σλατίνας”; Γιατί μικρά παιδάκια φαντασιώνονται να πουλάνε τις πατούσες τους για πενηνταρικάκια; Γιατί οι γονείς προτρέπουν τα παιδιά τους να “μπουν στα κόλπα”, είτε αυτό σημαίνει να ενταχθούν σε κάποια συμμορία είτε σε κάποιο γνωστό κόμμα εξουσίας (ποιά η διαφορά θα μου πείτε) προκειμένου να αποκτήσουν ισχύ, κύρος και πάνω από όλα λεφτά;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι η κατάρρευση όλων των παλιών κοινωνικών και ηθικών αξιών. Είναι η αποκοπή κάθε κοινωνικού ιστού που έδενε τα άτομα μεταξύ τους. Είναι η παράνοια που διέπει τη λειτουργία της σύγχρονης κοινωνίας και του κράτους. Είναι η ανομία.
