Τη περασμένη εβδομάδα συζητήσαμε με τον Στέφανο Δαμιανίδη την έννοια της στοχαστικής
τρομοκρατίας (λινκ εδώ https://youtu.be/aY3pzhAnY_o?t=7925 και εδώ
https://focusfm.gr/ayti-einai-i-stochastiki-tromokratia-eleytherioy-konstantinos/ )βάσει της οποίας η νομοθεσία σε παγκόσμιο επίπεδο αρχίζει να κινείται από την δίωξη εγκλημάτων
που έχουν τελεστεί στη “προληπτική” δίωξη πιθανών εγκλημάτων που πιθανοστατικά
μπορεί κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο να λάβουν χώρα στο μέλλον.
Ένα παράδειγμα αυτού ήταν οι πρόσφατες νομικές περιπέτειες του Στέφανου Δαμιανίδη (λινκ εδώ https://youtu.be/anHcezaOUNs?t=1310) ο οποίος κλήθηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια σε αβάσιμες κατηγορίες οι οποίες περιστρέφονταν γύρω από υποθετικά σενάρια βάσει των οποίων κλήθηκε να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.
Η δυσάρεστη αυτή υπόθεση της απόπειρας δίωξης του Στέφανου Δαμιανίδη για το αδίκημα
πως τόλμησε να πει την αλήθεια εντός ενός διεφθαρμένου συστήματος όπου πολιτικοί
ηγέτες έχουν καταλήξει λακέδες των φαρμακευτικών, θα πρέπει να λειτουργήσει ως
αφύπνηση για όσους θεωρούν πως όλα αυτά τα φαινόμενα στα οποία έχουμε αναφερθεί
πολλάκις είναι πράγματα που συμβαίνουν μακριά, στη χώρα του Πέρα Πέρα, και πως δεν
πρόκειται ποτέ να ακουμπήσουν την ελληνική πραγματικότητα. Τώρα που έχουμε πάρει μια
γεύση της αντιμετώπισης που ετοιμάζει το νομικό σύστημα για όλους τους αντιφρονούντες
ας δούμε πιο αναλυτικά ποιό είναι το επόμενο βήμα στη δίωξη των αντίθετων απόψεων.
Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Βρετανίας
Έτι μια φορά, το Ηνωμένο Βασίλειο πρωτοστατεί στο τρόπο που οι αντίθετες φωνές θα
διώκονται από εδώ και πέρα. Ο λόγος είναι μια καινούργια νομοθεσία η οποία έχει προταθεί,
η οποία στόχο έχει την οργανωμένη και μαζική ποινικοποίηση και δίωξη οποιασδήποτε
αντικαθεστωτικής φωνής στο διαδίκτυο.
H νομοθεσία αυτή στοχεύει στο να φέρει καινούργιους κανόνες για τις εταιρείες/ιστοσελίδες
οι οποίες επιτρέπουν στους χρήστες τους να ανεβάσουν το δικό τους περιεχόμενο (πχ.
βίντεο και εικόνες) και να διαδρούν μεταξύ τους (κοινοποιήσεις, σχόλια, φόρουμ, μηνύματα).
Καινούργιοι κανονισμοί θα εισαχθούν και στο τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούν και οι
μηχανές αναζήτησης (πχ. Google) οι οποίες βάσει νόμου θα πρέπει να περιορίζουν τα
αποτελέσματα αναζήτησης τα οποία ενδέχεται να είναι “επικίνδυνα” για τους χρήστες.
Οι εταιρείες θα κληθούν να προστατέψουν τους χρήστες τους από το λεγόμενο “νόμιμο αλλά
επικίνδυνο” υλικό, με τις εταιρείες που δε θα εφαρμόζουν αυτή τη νομοθεσία να εκτίθενται σε πρόστιμα πολλών εκατομμυρίων και σε απαγόρευση εντός του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει πως αν αυτή η νομοθεσία ψηφιστεί τότε η ύπαρξη
οποιουδήποτε υλικού στο διαδίκτυο το οποίο δεν ταυτίζεται με τα κυβερνητικά αφηγήματα θα καταστεί επί της πράξης παράνομη. Οι ιστοσελίδες δε θα μπορούν να κοινοποιούν τέτοιο
υλικό και οι μηχανές αναζήτησης θα το κρύβουν σκοπίμως από τα αποτελέσματα
αναζήτησης υπό την απειλή πως αν το παρουσιάσουν μπορεί να οδηγηθούν σε οικονομική
καταστροφή. Όλα αυτά με το πρόσχημα πως η νομοθεσία αυτή θα προστατεύει παιδιά και
ενήλικες από “νόμιμο αλλά επικίνδυνο” υλικό που είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο
αναφέρονται σε απόψεις που ευσταθούν νομικά και λογικά αλλά αντίκεινται στο διεθνιστικό
αφήγημα. Οι απόψεις αυτές, υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης της στοχαστικής
τρομοκρατίας, θα λογοκρίνονται “προληπτικά” και τα άτομα που τις εκφέρουν θα διώκονται.
Συνεχίζοντας, η νομοθεσία θα ορίζει μια νέα κατηγορία εγκλημάτων τις “Επικοινωνίες που
στοχεύουν στη δημιουργία βλάβης” (όπως και αν αυτές ορίζονται) ενώ κηρύσσει επισήμως
στο κείμενό της τον πόλεμο κατά της “παραπληροφόρησης” και ειδικά κατά της
“παραπληροφόρησης” σχετικά με το θέμα των εμβολίων. Όπως ορίζει η νομοθεσία, οι μόνες
επικοινωνίες που θα επιτρέπονται θα είναι αυτές που στοχεύουν στο “κοινωνικό οφελος”.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως αν ο Στέφανος Δαμιανίδης δικαζόταν με βάση αυτή τη
νομοθεσία όχι μόνο δε θα έπαιρνε αθωωτική απόφαση αλλά θα καταδικαζόταν ως
κοινωνικός κίνδυνος και θα έπινε καφέ στο ίδιο κελί με τον Πάσσαρη. Όπως μπορείτε να
καταλάβετε, αυτή η νομοθεσία είναι η μετουσίωση της κυβερνητικής ασυδοσίας την οποία
έχουμε δει τα τελευταία τρία χρόνια και η οποία ορίζει ως “παραπληροφόρηση” οτιδήποτε
αντίκειται στο διεθνιστικό αφήγημα.
Τέλος, η νομοθεσία δηλώνει πως θα κινηθεί κατά της διατήρησης της ανωνυμίας στο
διαδίκτυο προκειμένου να είναι γνωστό ποιό άτομο βρίσκεται πίσω από κάθε λογαριασμό.
Παράλληλα, αναφέρει μέτρα τα οποία στοχεύουν στο να γίνουν “ασφαλέστερες” οι δημόσιες
και ιδιωτικές επικοινωνίες στο διαδίκτυο. Στόχος αυτού όπως δηλώνει είναι η αντιμετώπιση
της (στοχαστικής) τρομοκρατίας, του “ρατσισμού”, της “παρενόχλησης” και του “μίσους”.
Σε περίπτωση που εντοπιστεί σε μια ιστοσελίδα εικόνα, βίντεο, κείμενο ή emoji (οι φατσούλες ☺) που παραπέμπει σε τέτοιο περιεχόμενο οι ιδιοκτήτες της θα πρέπει να κινηθούν άμεσα για την αφαίρεσή του αλλιώς θα κινδυνεύουν με νομική δίωξη από το Γραφείο Επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης το οποίο και θα είναι ο απόλυτης ρυθμιστής του τι συμβαίνει στο διαδίκτυο.
Τι σημαίνει αυτό στη πράξη και γιατί έχω βάλει τόσα εισαγωγικά; Θα σας το εξηγήσω με
μερικά απλά παραδειγματάκια.
Παράδειγμα 1
Ας πούμε πως έχω μια σελίδα στο Facebook και κοινοποιώ πως θα πρέπει να
διαμαρτυρηθούμε μαζικά για τα lockdown. Η κυβέρνηση θα μπορεί να ζητήσει τα στοιχεία
μου από το Facebook (όχι πως αυτό δε γίνεται ήδη θα μου πείτε) προκειμένου να μου
ασκήσει ποινική δίωξη καθώς εγώ *μπορεί* με την έκκλησή μου σε μαζική διαμαρτυρία να
καλώ κρυφά τους ακόλουθους μου σε πράξεις βίας και με βάση αυτή την υπόθεση θα
πρέπει να διωχθώ ως πιθανός/στοχαστικός τρομοκράτης.
Παράδειγμα 2
Η κατηγορία του ρατσισμού έχει γίνει λάστιχο τα τελευταία χρόνια καθώς ό,τι δεν αρέσει στη
παγκόσμια αριστερά αποκαλείται αυτόματα και ρατσιστικό. Πώς μπορεί να οπλοποιηθεί αυτό
κατά του πληθυσμού; Ας πούμε για παράδειγμα πως συμμετέχω σε μια ιδιωτική ομάδα
μηνυμάτων όπου εκφράζουμε μεταξύ μας την διαφωνία μας σχετικά με την ονομασία των
Σκοπίων. Σε ένα κόσμο όπου η άνω νομοθεσία ισχύει, όλα τα μέλη της ομάδας θα
δικαζόμασταν για την εξάπλωση ρατσιστικού περιεχομένου και για τον σχεδιασμό πράξεων
βίας κατά των Σκοπιανών. Η “λογική” πίσω από αυτό είναι πως η διαφωνία μας με τη νέα
ονομασία των Σκοπίων δε πηγάζει από το γεγονός πως είναι ιστορικά αβάσιμη αλλά από
συναισθήματα αχαλίνωτου ρατσιστικού μίσους τα οποία μας έχουν κυριεύσει και μας
καταστούν “εν δυνάμει” επικίνδυνους.
Παράδειγμα 3
Ας δούμε τι σημαίνει “παρενόχληση” σε αυτή τη νέα νομική γλώσσα. Ας υποθέσουμε πως
γράφω στην επίσημη σελίδα κάποιου δημοσιογράφου προκειμένου να τον ενημερώσω πως
διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις του. Ο δημοσιογράφος αυτός μου απαντά κλασσικά πως ότι
λέω είναι αβάσιμο και εγώ ξεκινώ να κοινοποιώ σειρά μηνυμάτων προκειμένου να αποδείξω
πως υπάρχει λογική πίσω από τις απόψεις μου και πως θα ήταν καλό να τις λάβει υπόψη
του. Ο δημοσιογράφος αυτός με τη σειρά του, στριμωγμένος από την επιχειρηματολογία
μου, καλεί τις αρχές και με κατηγορεί για διαδικτυακή παρενόχληση. Οι αρχές με εντοπίζουν
καθώς η ταυτότητά μου εμπεριέχεται στο λογαριασμό μου και πριν το καταλάβω βρίσκομαι
στο εδώλιο του κατηγορουμένου λες και τον είχα ακολουθήσει στο σπίτι του και απειλούσα
τη σωματική του ακεραιότητα.
Παράδειγμα 4
Τέλος, να δούμε και αυτές τις εκφράσεις “μίσους”. Ας πούμε πως είμαι ερευνητής και
αρθρογραφώ στον F-Οkus FM και κοινοποιώ ένα άρθρο που παρουσιάζει λογικά και
εμπειρικά παραδείγματα ενάντια στο να αφήνουμε Ντραγκ Κουίν να διαβάζουν περίεργες
ιστορίες ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας σε νήπια. Κάποια μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+
διαβάζουν αυτό το άρθρο και νιώθουν “προσβεβλημένα” από τον τρόπο σκέψης μου και
επικοινωνούν με τις αρχές κατηγορώντας με πως διαδίδω μίσος εναντίον τους.
Πριν το καταλάβω μπορεί να βρεθώ με ποινικό μητρώο, να απαγορευτεί η κοινοποίηση της
αρθρογραφίας μου και να απειλούμαι με πρόστιμο και ποινή φυλάκισης.
Στο δια ταύτα
Όπως οι δικτατορίες του παρελθόντος μάχονταν να ελέγξουν και να λογοκρίνουν το τι
μπορούσε να γραφτεί στον Τύπο και στα βιβλία, έτσι και η σημερινή παγκόσμια δικτατορία
μάχεται να ορίσει το ποιές απόψεις είναι αποδεκτές ή όχι στο διαδίκτυο. Όσοι νομίζουν πως
νομοθεσίες όπως αυτή που παρουσίασα δε μας αφορούν γιατί συμβαίνουν στο εξωτερικό
καλά θα κάνουν να επαναξιολογήσουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όπως η
ανάγνωση ιστοριών από Ντραγκ Κουίν έφτασε από το Σαν Φρανσίσκο στη Θεσσαλονίκη
μας, έτσι και η δίωξη της στοχαστικής τρομοκρατίας έφτασε από τις ΗΠΑ στην ελληνική
πραγματικότητα. Το δυστυχές παράδειγμα του κυρίου Δαμιανίδη αποτελεί την απόδειξη
αυτού καθώς και την κίνηση που έχει ανοίξει πλέον τους Ασκούς του Αιόλου όσον αφορά την
υιοθέτηση νομοθεσιών όπως αυτή που ανέφερα. Όπως η Ατζέντα είναι Μια και Παγκόσμια
έτσι και το σώμα των νόμων θα είναι Ένα και Παγκόσμιο. Το ερώτημα είναι εάν επιθυμούμε
να προλάβουμε αυτό το κακό προτού ριζώσει στην ελληνική νομοθεσία ή αν θέλουμε να
στρουθοκαμηλίζουμε βλέποντας Νέτφλιξ και Σαρβάιβορ, αποδεχόμενοι σιωπηλά την
υποδούλωσή μας.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το άρθρο μου. Θα χαρώ να ακούσω και τα δικά σας σχόλια
πάνω στο θέμα στη σελίδα μου στο Facebook (
https://www.facebook.com/profile.php?id=100088787553150 ). Εις το επανιδείν.
Ελευθερίου Κωνσταντίνος
Πολιτικός Επιστήμονας, Διαπραγματευτής, Ερευνητής
